तिहारको छेकमा जति गर्माएको छ ताई, त्यसभन्दा रतीभर कम गर्माएको छैन कथित नेकपाको अराजनीतिक रडाको । स्वार्थका अनगिन्ती चुला बलेका छन् अन्तरकुन्तरमा र कहाँनेर आफ्नो कपटी पकवान भर्सिन सकिन्छ भनेर झिंगेदाउ हान्नेको लिगलिगे दौड नेपथ्यमा चलिरहेकै छ । मूलतः दीपावलीको पूर्वसन्ध्या तथा सचिवालय बैठकको सेरोफेरोमा महाजाली र महाझेलीको पगरी गुतेका प्रथम अध्यक्ष आफ्नो गलत मानसिकता त्याग्न एक मासा तयार छैनन् भने अर्का नाममात्रका कार्यकारी र कामका मूर्तिवत् अध्यक्ष आफ्नो पूरै बुताले अन्तिम लडाईं गर्ने अर्को बेमौसमी उद्घोष गर्दै छन् । उनको अन्तिम लडाइँको थेगोसँग अभ्यस्त प्रथम अध्यक्षले उनलाई भुसुनोसरि पनि भाउ दिएका छैनन् ।
फकाएर वा थर्काएर पुनः बाहिर पेचिलो ठानिएको पदीय मोलतोलमा अल्झेको रडाको परालको आगोमा फासफुस पार्ने ताकमा छन् प्रथम अध्यक्ष । अन्ततः सिद्धान्तविहीन यो माथापच्ची फेरि पनि द्वितीय अध्यक्षलाई जिल्याएर टुङ्गिँदै छ । प्रचण्डले पेस गरेको राजनीतिक तथा साङ्गठनिक प्रतिवेदनको भाषा शैली हेर्दा चालु बैठकमा द्वितीय अध्यक्षलाई थप ताछिने छ, अझै पदलोलुप चित्रित गरिने छ, फेरि एकपटक कायल पारिने छ, झ्याँको झारिने छ र बँचेखुचेको सम्मानमा अरू तातो पानी खन्याइने छ । ओलीले अर्को चक्रब्यूहमा फसाएर अधिवेशनमा अध्यक्षको उम्मेदवार नैतिक रूपमा बन्न नसक्ने गरी थला पार्ने छन् भन्ने कुरा उनले प्रतिउत्तर दिएको चिठीको भाषाबाट लख काट्न सकिन्छ ।
सिङ्गो क्रान्तिकारी पार्टीलाई ओलीको पाउमा सभक्ति सुम्पेको विशेष इनाम नाङ्गेझार पारेर यसरी दिएका छन् यो पत्रयुद्धमा कि द्वितीय अध्यक्ष अब कहिल्यै पार्टी अध्यक्ष बन्न सक्ने छैनन्, न त वरिष्ठ नेताहरू नै । यसको छनक उनले समस्याको वास्तविक जड निश्चित शीर्ष नेताहरुको अतृप्त आकाङ्क्षाको प्रतिफलबाहेक केही होइन भन्दै घृणाको तीर कनिष्ठ अध्यक्षतिर सोझ्याएका छन् । चुनौतीको शैलीमा उनले भनेका छन् - ' म मानिस सानो र खुट्टाहरूसमेत सानासाना भए पनि अझै देशको कार्यभार बोक्न सक्ने अटल विश्वास र क्षमता छ ।' आफैँलाई राज्य घोषणा गर्ने लुइ चौधौंलाई माथ गर्ने गरी उनले चुनौती दिएका छन्-' मेरा लागि होइन, देशका लागि मैले राजीनामा दिनु भनेको देशलाई बर्बादीतिर जान दिनु हो । यसकारण म राजीनामा दिनेवाला छैन ।' यो हुङ्कार कुनै खतरनाक तानासाहको भन्दा कम डरलाग्दो छैन । र त उनले कुनै बखतका जनयुद्धका कमान्डरलाई बेवास्ता गर्ने, गलाउने, थकाउने, अटेरी गर्ने, चुनौती दिने, तछार्ने, हुर्मत लिने जस्ता नीति अख्तियार गरेका छन् अर्का अध्यक्षविरूद्ध । एउटा विरूद्ध अर्कोलाई उकास्ने र आपसी अविश्वासको वातावरण सिर्जना गरी धमिलो पानीमा माछा मार्ने उनको साजिस सनातनी भनेर बुझ्नेहरूसमेत उनको कपटी खुँगामा परेका अनेकानेक दृष्टान्त छन् । कहिले माधवकुमारविरूद झलनाथलाई उचाल्ने त कहिले झलनाथका विरूद्ध माधवलाई उकास्ने उनको जाली चरित्रले नै उनी यो स्थानमा आइपुगेका भुक्तभोगी पूर्व एमालेहरू बताउँछन् । अहिले त बादल र ईश्वर पोखरेललाई मन्त्रीपदबाट प्रचण्डले बर्खास्त गर्न चाहेको भन्ने लाञ्छना लगाएका छन् प्रचण्डलाई र त्यही अचुक अस्त्र प्रयोग गरी बादललाई आफ्नो पाशमा राखिराख्ने रकमी चाल चलेका छन् ।
प्रचण्डलाई 'कचकचे'को संज्ञामात्र दिएका छैनन् उनले बरू पदलोलुप, नातागोता पोस्ने एक षड्यन्त्रकारीका रूपमा चित्रित गर्न भ्याएका छन् । ' कोही ३०-३५ वर्षदेखि हातमा डाडु, पन्यू लिएर आफ्नाहरूलाई पोसिरहने, कोही भान्सामा पस्न त के हेर्नसम्म पनि नपाउने परिपाटीलाई अझ कति निरन्तरता दिने ? भन्दै प्रचण्डको छाला काढ्ने कोसिस गरेका छन् । गुटबन्दी र दाउपेचको ठिटिनी प्रचण्डतिर प्रहार गर्दै व्यङ्ग्य कसेका छन् -' कसरी र के भन्दा कमरेड फकिनुहुन्छ? भन्नुस् न त ! ल, मैले फेरि फकाएँ •••• आउनुस् गुटबन्दी र दाउपेच छाडौँ, हाम्रो पार्टीलाई एकजुट बनाऔँ ।' तर यस्ता सङ्गिन सवालमा प्रचण्डको प्रतिउत्तर निम्छरो छ । ओलीकै शब्द सापटी लिने हो भने 'रोइलो र कचकच'बाहेक केही छैन प्रतिउत्तरमा । सोझो भाषाको जवाफ छ्याङ्छ्याङ्ती छ । ओलीले तथ्यहरूको तोडमरोड र झुटको खेती गरेको बात लगाउँदै पार्टी एकताका निम्ति आफू त्यागी नेता बनेको दावी गरेका छन् उनले । त्यसरी नै मिथ्या आरोपको औजारद्वारा नेतानेता जुधाउन खोजेको आरोप सीधा भाषामा लगाएका छन् । त्यसो त भिन्न मतप्रति चरम असहिष्णु, फरक विचारलाई पूर्ण निषेध गर्ने, षड्यन्त्रका तानाबाना बुन्न खप्पिस खेलाडी, यतिदेखि ओम्नीसम्मको गोप्य साँठगाँठ, जनमुखी आचरणको चरम अभाव, जस आफू लिने र अपजस अर्काको पोल्टोतिर फ्याँकिदिने धुर्त स्वभाव, राष्ट्रवादको आवरणमा चरम लेण्डुपे प्रवृत्ति ओलीका पर्याय नै हुन् जसको जमेर प्रतिवाद गर्न सकेको देखिँदैन । यस्ता निरीह पात्रले त्यत्रो आँधीमय जनयुद्धलाई कसरी हाँके होला ? संशय गर्ने ठाउँ प्रसस्त दिएका छन् उनले ।
